بسم الله الرحمن الرحیم

1-ادامه «بیانی اجمالی پیرامون معانی نماز»    (پاکی باطنی)                                                 شماره 2

- راه نزدیک شدن به حقیقت نماز این است که همان گونه که بدن و لباس را به هنگام نماز از نجاسات پاک می کنیم (طهارت ظاهر) ، همچنین باطن و دلمان را از نجاست های باطنی ( اخلاق رذیله و زشت ) پاک کنیم.

- نماز از جنس قرآن کریم است ؛ « لَّا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ ﴿الواقعة: ٧٩﴾ » ترجمه: « لمس نمی کند آن را مگر پاک شده ها » . اگر لمس خطّ قرآن ، طهارت و وضوء می خواهد و ورود در نماز ، طهارت و پاکی لازم دارد ، رسیدن به حقیقت قرآن و نماز ، پاکی باطنی و اخلاص ناب ( و دوری از تکبّر و ریاء و حسد و غضب و لجاجت و ... ) لازم دارد.

- یک نکته بسیار مهمّ و کلیدی در رسیدن به سعادت ابدی و درک لذّت نماز و دعا و دیگر عبادت ها ، دقّت ویژه در به دست آوردن روزی حلال است.

این سخن گفتند  اهل  دل  تمام                              جهل و غفلت زاید  از  نان حرام

زاید از نان حلال اندر     دهان                     میل  خدمت ،  عزم  رفتن  از  جهان

لذا احکام شرعی معاملات و انواع کسب ها به قدر محلّ ابتلاء بودن باید دانسته شود و یا در صورت امکان ، مراعات احتیاط کنیم ، تا به حرام و یا مال شبهه مبتلا نشویم.

Q

2- پای درس معلّم اخلاق

راه نجات برای مسلمین «کتاب الله » است؛ عمل به کتاب خدا در عبادات ، در اخلاق ، در اقتصاد و سیاسات؛

آیا می توان به مسلمان گفت: کم فروشی نکن؟ همان لقمه نانی که به دست می آوری بخور؟ از راه حُقّه بازی دنبال نان است ، بعد هم می گوید : من بنده خدا هستم!

داد و فریاد هم می کشد که چرا امام زمان به داد ما نمی رسد؟ ما با امام زمان آشنا نیستیم ... خدا همه را توفیق دهد که به الفاظ و اسامی، قانع نشویم؛ به این که صد نفر به شما بگوید : عَجَب مسلمان خوبی هستی ، قانع نشوی. آیا مسلمان خوبی هستی؟ حساب دست خود شماست؛ ببین چه کاره هستی؟ آیا با اخلاق اسلام آشنا هستی؟ آیا مردی با صفا هستی؟ از تهمت و کذب و غیبت دوری؟ خدمتگذار بندگان خدایی؟ یا می خواهی سر مردم کلاه بگذاری؟ چنانچه کلاه گذار هستی، اگر مردم هم بگویند: عَجَب آقای خوبی است ، خوب نمی شوی.

خلاصه، راهی نیست مگر این که انسان خودش را اصلاح کند از راه اطاعت خدا.

«از درس های اخلاق مرحوم آیت الله العظمی آقا سیّد رضا بهاء الدینی قدّس سرّه»

3- حکایتی از عنایت اهل بیت علیهم السلام

مرحوم آیت الله آقای حاج سیّد رضا صدر فرمود: در سفری که به سوریه برای زیارت مشرّف شدم ، روزی در مسجد اموی نشسته بودم ، مرحوم علاّمه بزرگوار حضرت آیت الله امینی «قدّس سرّه» وارد شدند و فرمودند:

الآن از مصر می آیم ؛ کتابی را می خواستم که برای «الغدیر» مطالبی از آن یادداشت کنم ، در کتابخانه های عراق نبود ، شنیدم در مصر هست ، آن جا رفتم ، کتابخانه الازهر هم نداشت ؛ گفتند : یکی از دانشمندان آن جا، کتاب را دارد ، سوال کردم : کجاست؟ گفتند: فردا فلان جا سخنرانی دارد ...

پس از سخنرانی آن عالم سنّی ابتدا گفت: شما چند سال قبل دعایی به فرزند دیوانه ما دادید که خوب شد؛ آن دعا را به ما بدهید .

گفتم دعا دهنده من نیستم ، ولی دعا می دهم که مریض شما خوب شود ، مشروط به این که فلان کتاب را به ما برسانید؛ گفت: شما دعا بدهید ، کلید کتابخانه را به شما می دهم که هر چه بخواهید استفاده کنید؛ دعا را این چنین نوشتم:

«بسم الله الرحمن الرحیم إلهی بولایة امیرالمومنین و بمظلومیّت صدّیقة الطاهرة حضرت زهرا سلام الله علیها ، اشف هذا المریض».

دعا دادم ، به بازویش بستند و بهبود یافت و حالش به کلّی خوب شد.

او پرسید: دعا چه بود؟ گفتم دعا را باز نکنید که اگر باز شود ، مرض بر می گردد ، امّا دعا بعد از بسم الله این دو جمله بود (که در بالا بیان شد) که باعث شگفتی آن عالم سنّی شد.

«به نقل حجت الاسلام فاتحی از حجت الاسلام شیخ محمّد فاضل تبریزی»

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: